DOĞU TÜRKİSTAN'DA RAMAZAN !

29 Haziran 2005 tarihinde saat 23.30 da TRT 1 çalışanlarından Banu Avar’ın hazırlayıp sunduğu “Sınırlar Arasında” adlı proğramda ,şu anda Çin işgali altında bulunan Doğu Türkistan’dan ‘Sinkiang Uygur Özerk Bölgesi’ diye söz ederek bu konularda hassasiyeti bulunan halkımızın vicdanı yaralanmıştı.Bu sözde proğramın sonunda yaptığı bitiş konuşmasında da Doğu Türkistan’da yıllardır bağımsızlık mücadelesi veren 40 milyon Doğu Türkistanlıyı dünyanın başka yerlerindeki bölücü terör örgütleri ile özdeşleştiren ifadeler kullanmıştı. Ticari ve siyasi kaygılarla yapılan bu tür yağlama proğramlar , bu mazlum millete yapılan bir hakaret olarak görülmüştü. Bu tepki çeken proğramdan ve Doğu Türkistan’daki mazlumlardan birkaç ay önce bahsetmiştik.
Hacc ibadetimiz sırasında kaldığımız otelde bulunan çok sayıda Doğu Türkistanlı kardeşimiz hiç kimseyle dostluk kurmuyorlar , sürekli olarak kendilerine yaklaşanlardan şüphe dolu bakışlarla uzaklaşıyorlardı. Kendilerine nereli olduklarını soranlara da ürkekçe Çayna ‘Çinli‘diyorlardı.Onların Çin zulmünden ne kadar yıldıklarının bir göstergesiydi bu…Hangi milletten ve hangi dinden olurlarsa olsunlar mazlumlardan yana olan biz Müslümanlar Irak’ta ,Filistin’de ve Afganistan’da Müslümanların tepesine bomba yağdırıp onları katleden Amerikanın mallarına koyduğumuz ambargoya , Doğu Türkistandaki kardeşlerimizi desteklemek için Çin mallarını da eklemeliyiz. Aşağıya http://www.hurgokbayrak.com/ dan aldığım yaşanmış bir olayı alıntılıyorum.
“Benim adım Aziz Tursuncan. Doğu Türkistan'ın başkenti Urumçi'ye oldukça yakın olan Beşbalık'ta ilk okula gidiyorum.Bugün Ramazanmış.Gece vakti ne olduğunu anlayamadım ama babam gelerek birden beni yatağımdan kaldırdı.
- Ne oldu baba? diye sordum
-Bugün Ramazan'ın ilk günü. Müslümanlar oruç tutar. Oruç tutmak için ise sahura kalkarız. Bu sünnettir...
Gece vakti yenilen yemeğin ismi sahurmuş. Babam elimden tuttu ve beni yemek için mutfağa doğru götürdü. Hayret acaba niye ışıkları yakmamışlar?Elimi ışığı yakmak için uzatırken babam beni engelledi
- Yapma yavrum; Hıtaylar (Çinli'ler) sahura kalktığımızı görürse bizi hapse atarlar.
- Ama onlara ne oluyor baba?
-Onlar kafir oğlum. Bizi dinimizden soğutmak için ellerinden geleni yaparlar. Unutma ağabeyin, Barın Cihadında şehid edilmişti. Sana anlatmıştım. Hatırlamıyor musun? Evet hatırlıyordum. Allah'ın ismini yüceltmek için ağabeyin şehid oldu demişti babam. Saat 06.00 olmuş. Annem beni yatağımdan kaldırdı.
- Unutma oğlum. Bugün oruçlusun. Akşama kadar hiç bir şey yemeyecek ve içmeyeceksin. Söz mü?
- Söz...Annem beni okula bırakırken sabahları Hitay öğretmenlerin bizlere zorunlu olarak yaptırdıkları spor için herkes sıraya girmeye başlamıştı bile...Sabah sporunu tamamladıktan sonra; sınıflara geçtik. Bu arada saat 07.00 olmuştu. Hitay öğretmenimiz bize anlayamadığımız bazı şekiller ile Hitayca öğretmeye çalışıyor ve Uygurca konuştuğumuz zaman bizi dövüyor. Hiç anlayamıyorum...Vakit geçiyor ve öğlen tatili yaklaşıyordu. Öğlen tatilinden önce ki son teneffüste Hitay öğretmen beni yanına çağırdı. Çok güzel bir Uygurca ile;
- Gel bakalım Tin Suan. (Bana verdikleri Hitayca isimdi bu) Seninle biraz konuşalım. Annen, baban nasıl; diye sordu... Benimle böyle yakından ilgilenmesi çok hoşuma gitmişti. Galiba artık dayak yemeyeceğim diye düşünüyordum.
- Çok iyiler öğretmenim.
- Siz evde neler yapıyorsunuz çok merak ediyorum?Hadi bana dün akşamdan beri neler yaptığınızı vaktinizi nasıl geçirdiğinizi anlat bakalım... Öğretmenimin benimle ilgilenmesini kıskanan arkadaşlarım olduğunu bilerek keyifle cevap verdim;
-Akşam babam geldi. Onunla oturduk akşam yemeği yedik. Televizyon seyrettik. Sonra da yattım.- Bu kadar mı?
-Haa, birde gece kalkıp yemek yedik. Biz Müslümanız, oruç tutarmışız. O yüzdende gece yemek yemeliymişiz. Sonra aksama kadar hiç bir şey yememeliymişiz...
Öğretmenim birden ayağa kalktı ve okul müdürünün ve onun yanındaki asker kıyafetli adamın yanına doğru koşmaya başladı. Benimle ilgilenmekten vazgeçmişti anlaşılan. Beni göstererek bir şeyler anlatmaya başladı. Benim ne kadar iyi bir öğrenci olduğumu anlatıyordu muhakkak! Öğle yemeğinden önceki son dersimizde bitmişti. Birazdan öğle yemeği vakti gelmişti. Birden aklıma annemin söyledikleri geldi. Ona söz vermiştim; yemek yemeyecektim. Demek ki o yüzden annem bugün öğle yemeği koymamıştı çantama. Zaten Hitay öğretmenler ve öğrenciler haricinde bize yemek vermiyorlar.Hitay öğretmenim beni yanına çağırdı ve bugün öğle yemeğinin bedava olduğunu söyledi. Allah Allah? Normal zamanlarda bir kalem istediğimizde bile bize dayak atan Hitaylar yemek veriyorlardı?
-Teşekkür ederim öğretmenim ama ben yemek yiyemem. Çünkü bugün anneme söz verdim yemek yemeyeceğime dair.
Suratımda patlayan tokadın acısı akşam olmasına rağmen geçmemişti. Hitay öğretmen tokadı attıktan sonra zorla bana yemekte yedirmişti. Anneme de söz vermiştim. Ne yapacağım şimdi?
Eve doğru giderken akan göz yaşlarıma hakim olamıyordum. Anlayamıyordum? Müslüman olmak mı yasaktı? Uygur olmak mı? Yoksa anneye söz vermek mi yasaktı? Birden aklıma yan evde oturan arkadaşım Rahimullah geldi. Babası ona Kur'an öğretirken yakalanmıştı ve babasıyla annesini hapse atmışlar. Rahimullahı'da Urumçi'deki bir yetimhaneye vermişlerdi. Annemler konuşurken duymuştum. Rahimullah artık hiç Uygurca konuşmuyormuş. Ben Hitayim diyormuş...
Uzaktan evi görüyorum ancak evin önünde ki askeri arabada neyin nesi acaba? Yaklaştıkça annemi ve babamı askerlerin dövdüğünü gördüm. Babam Allah-u Ekber diye bağırıyor. Annem ise gözyaşları içerisinde. Onlara da doğru koşmaya başladım. Birden bir asker tuttu beni. Annem bağırmaya başladı;
-Bırakın oğlumu.... Arkasındaki askerin dipçik darbesi ile bana doğru devrildi annem. Artık hiç sesi çıkmıyordu. Babam ise gözleri ve elleri bağlanmış olmasına rağmen hala Allah-u Ekber diye bağırıyordu.Beni tutan askerin elinden kurtulmaya çalışırken bir Hitay kadının bana doğru yaklaştığını gördüm. Beni tutan askere;
- Çocuk bu olmalı. Götürün, diye emir verdi...
- Bırakın beni nereye götürüyorsunuz? Babamı annemi istiyorum ben. Nereye götürüyorsunuz beni?
- Artık URMÇİ'de yeni bir evin olacak Tin Suan merak etme.... “
***